Cinerentula - Aschenputtel Latine versa

Random-Bild, Quelle: https://www.roalddahlfans.com/wp-content/uploads/revolatin7.jpg (müsste das nicht eigentlich mit Gerundivum gebildet werden?)

Dieses Werk hat seitens des Profs, der es in Auftrag gegeben hat, nie die verdiente (oder überhaupt irgendeine) Anerkennung bekommen. Viel Spaß beim Lesen - ich garantiere nicht dafür, dass man es mit Schülern behandeln kann - aber vielleicht könnte das ganz nett werden. Wir haben eine Ewigkeit gebraucht, um in Erfahrung zu bringen, was eigentlich ein "Puttel" ist...

Cinerentula

übersetzt von Yasemin Demir, Sandra Ertel, Tobias Homann und Catrin Riegel

Fuit vir dives, cuius uxor aegrotavit. Cum se brevi tempore morituram esse sentiret, filiam ad lectum suum vocavit et “Cara puella” inquit, “in pietate et in virtute mane, ut deus tibi semper faveat. A caelo te aspicam.” Sic effata mortua est. In dies filia pia ad sepulcrum matris venit et flevit. Anno intermisso pater alteram in matrimonium duxit.

Haec mulier duas filias in domum eius induxit, quae facie pulchrae et candidae sed corde nigrae et improbae fuerunt. Tum tempus triste puellae coepit. “Licetne” aiunt, “anseri nobiscum sedere? Ei, qui edere vult, panis merendus est. Exeat ancilla!” Tum vestimentum pulchrum dereperunt et ei pallam canam veterem induerunt et calceos ligneos dederunt.

“Ecce regis filia gloriosa tam ornata!” His verbis exclamatis Cinerentulam in culinam duxerunt. Ab ortu ad occasum solis laborare et ante ortum surgere, aquam portare, ignes facere, coquere et lavare debuit. Ultro sorores eam quibuscumque maeroribus affecerunt et eam illuserunt et pisa lentesque in cinerem fuderunt, ut diligeret. Vesperi exhausta non in lectu, sed in cinere iuxta focum dormivit. Cum ob eam rem sordida esset, eam Cinerentulam appellaverunt.

Accidit, quod pater in mercatum ire voluit, cum privignas interrogavit, quid allaturus sit. Tum altera “Vestes pulchras”, “Gemmas et margaritas” altera respondit. “Sed tu, Cinerentula” ait, “quid tu habere vis?” “Pater, defringe primum surculum, quod in itinere tuo caput tangit.” Privignis vestes gemmasque emit et per corulum equitans pilleum a surculo attractum amisit. Tum surculum defregit et secum duxit.

Cum domum venit privignis desiderata dedit. Cinerentulae surculum coruli dedit. Gratias egit et ad tumulum matris iit et surculum posuit. Lacrimis terram perfudit. Surculus crevit et arbor pulchra facta est. Diem de die ter sub arborem iit, flevit, oravit et semper avis alba in arborem volavit et cum puella desiderium declaravit, avis deiecit, quod ea desideravit.

Evenit, ut rex tres dies festos pararet. Ad quos omnes pulchrae virgnies terrae invitatae sunt, ut filius regis uxorem deligeret. Sorores cum id audivissent, ut ibi pararent, gavisae sunt. Tum Cinerentulam vocaverunt, quae capillos suos pecteret et soleas purgaret et fibulas figeret, quia ad nuptias in arcem regis adire voluerunt. Cinerentula paruit et flevit, quia etiam ad saltationem adire voluit. Oravit novercam, ut sibi permitteret. “Cinerentula” inquit noverca, “num sordida cinere ad nuptias adire vis? Tibi nullae vestes soleaeque sunt. Num saltare vis?” Cum Cinerentula pergeret , noverca dixit: “Ecce lentes in cinerem dispersi. Si lentes intervallo duarum horarum legeris, adibis.” Puella in hortum iit et evocavit: “Columbulae, columbulae placidae, turturillae, omnes aves sub caelo, venite et me adiuvate legere – Bonae in ollulam, malae in gutturulam.”

Per fenestram culinae duae columbulae pervolaverunt, tum turtures, denique omnes aves sub caelo. Omnes circum cinerem circumsederunt. Bonas lentes in ollam legere coeperunt. Una hora intermissa operam finiverunt et evolaverunt. Tum puella ollam ad novercam attulit et gavisa est et se ad nuptias adire permissum iri putavit. Sed noverca dixit: “Minime, Cinerentula. Tibi nullae vestes sunt et tu saltare non potes.” Cum Cinerentula flevit, noverca “Si duas ollas” inquit, “spatio unae horae e cinere legere potueris, adibis.” Et Cinerentulam numquam perfecturam putavit.

Postquam duas ollas lentum in cinerem dispersit, Cinerentula omnes aves rursus evocavit, ut se adiuvarent. Paulo post operam finiverunt. Puella rursus ad novercam adiit. Sed noverca rursus dixit: “Nihil te adiuvabit. Non venies, quia nos pudet tuae speciei.” Denique cum sororibus abiit. Tum Cinerentula ad tumulum matris sub curulo iit et vocavit: “Arbuscula, quassa quate funde aurum et argentum.” Avis vestes et aureas et argenteas deiecit. Festinanter sibi vestes induit atque ad nuptias properavit.

Cinerentula tam pulchra fuit, ut nemo eam cognosceret, ne sorores quidem nec noverca. Filius regis totum vesperum cum ea saltavit. Cum domum ire vellet, filius regis id concedere noluit. Ergo fugientem secutus est. Cinerentula in columbarium saluit. Cum rex, qui eam in columbario esse scire vellet, id deleret, id vacuum esse vidit. Cinerentulam in cinere dormientem sordido vestimento indutam in culina invenerunt, quae antea cito e columbario domum fugisset.

Proximo vespere eadem acciderunt. Sed in hoc fugiens in hortum saluit et ascendit arborem. Tum rex arborem cecidit. Iterum Cinerentula sordido vestimento induta in culina fuit.

Tertio die avis ei vestem splendidissimam et soleas aureas dedit. In hoc filius regis gradus picandos curavit, ut Cinerentula, cum fugeret, soleam amitteret. Solea fuit venusta et aurea et parva. Ortu solis filius regis dixit: “Unam eam, cui heac solae est, in matrimonium ducere volo.”

Tum sorores gavisae sunt, quid eis pedes pulchri fuerunt. Soror maxima soleam aptare voluit, sed pollex aptus non fuit, quia solea minor fuit. Statim mater ei cultrum dedit, it ea pollicem abscindere posset. Sine pollice ad filium regis advenit et cum eo ad arcem equo avecta est. Cum ambo sepulcrum preaterirent, columbulae in curulo vocaverunt: “Turtura, turtura, sanguis est in solea. Minor est crepida, est domi sponsa vera.”

Tum filius regis sanguinem se e solea efundentem aspexit. Ergo falsam sponsam reddidit et soleam ab altera sorore aptatum iri dixit. Quae soleam aptare voluit, sed calx apta non fuit. Mater ei quoque cultrum dedit, ut calcem abscindere posset. Sine calce ad filium regis advenit et cum eo avecta est. Cum ambo sepulcrum praeterirent, columbulae in curulo vocaverunt: “Turtura, turtura, sanguis est in solea. Minor est crepida, est domu sponsa vera.”

Tum iterum filius regis sanguinem se e solea efundentem aspexit. Ergo falsam sponsam reddidit et rogavit: “Habesne aliam filiam?” Pater respondit: “Filiam sordidam tantum a mea prima uxore habeo. Ea numquam sponsa esse potest.” Sed filius regis eam videre voluit. Mter autem contradixit: “Sed ea est nimis sordida. Eam videri non licet.” Sed filius regis in sententia sua perseveravit, ut Cinerentula afferetur. Lavata ad filium regis advenit et accepit soleam auream a filio. Cum ea soleam aptaret, solea apta fuit. Statim filius regis cognovit Cinerentulam, quacum saltaret, et vocavit: “Ea sponsa vera est!” Mater et sorores aegre tulerunt. Tum filius regis Cinerentulam ad arcem duxit. Cum ambo sepulcrum praeterirent, columbulae in curulo vocaverunt: “Turtura, turtura, sanguis nullus in solea. Est apta crepida, domum it sponsa vera.”

Die nuptiarum etiam sorores falsae blanditiae causa venerunt. Poenae autem columbulae oculos sororum effoderunt. Sic caecae fuerunt ad ultimum diem, cum Cinerentula cum coniuge beate viveret ad ultimum diem.

Et, nisi mortui sunt, iam hodie vivunt.

FINIS